” (…) przyjmij znamię daru Ducha Świętego”
BIERZMOWANIE
KKK1295 Przez namaszczenie bierzmowany otrzymuje „znamię”, pieczęć Ducha Świętego. Pieczęć jest symbolem osoby, znakiem jej autorytetu, znakiem posiadania przedmiotu – niegdyś w taki sposób naznaczano żołnierzy pieczęcią ich wodza, a także niewolników pieczęcią ich pana. Pieczęć potwierdza autentyczność aktu prawnego lub dokumentu, ewentualnie zapewnia jego tajność.
Sakrament bierzmowania w życiu każdego chrześcijanina, zazwyczaj młodego, bo młodzież przyjmuje ten sakrament (…) ma przyczynić się do tego, aby był on na miarę swojego życia i powołania również „świadkiem Chrystusa”. Jest to sakrament szczególnego przyrównania do apostołów: sakrament, który każdego ochrzczonego wprowadza w apostolstwo Kościoła (szczególnie w tak zwane apostolstwo świeckich). Jest to sakrament, który powinien rodzić w nas szczególne poczucie odpowiedzialności za Kościół, za Ewangelię, za sprawę Chrystusa w duszach ludzkich, za zbawienie świata. Jan Paweł II z homilii na krakowskich Błoniach w 1979 roku.
Z racji na wagę tego sakramentu i uzdalniającą moc Ducha Świętego bierzmowanie może przyjąć ten, kto został najpierw ochrzczony i ugruntowany w życiu wiary (kan. 889,1).
Budowanie trwałej wspólnoty Kościoła wymaga osobistej i świadomej decyzji oraz wewnętrznej gotowości do autentycznego wyznawania wiary, bronienia jej i życia według jej zasad.
Trzeba najpierw dogłębnie poznać zobowiązania wynikające z chrztu świętego, osobiście i uroczyście odnowić te przyrzeczenia (kan. 889,2) i przez właściwe przygotowanie indywidualne podjąć ważną decyzję o zaproszeniu Ducha Świętego do osobistego życia.
Samo przygotowanie do bierzmowania nie może wynikać z przymusu, ale musi być autonomiczną decyzją kandydata do bierzmowania. Tak jak nikogo nie można zmusić do miłości, tak Duch Święty nie chce nikogo uszczęśliwiać na siłę.
Jednakże w realizacji osobistej decyzji młodego czy starszego kandydata o podjęciu przygotowania do bierzmowania powinni uczestniczyć z ramienia wspólnoty Kościoła rodzice, duszpasterze i wierni. Oni to, jako już dojrzalsi w wierze powinni zadbać, aby kandydaci zostali odpowiednio pouczeni i byli właściwie dysponowani do przyjęcia darów Ducha Świętego (kan. 889,2)
/na podstawie opracowania Wikariusza Generalnego Wiesława Lechowicza z zakonu Jezuitów w Tarnowie/
Kandydaci do bierzmowania osobiście wybierają sobie zwyczajowo nowe imię chrześcijańskie. Tradycyjnie jest to imię osoby świętej lub błogosławionej, imię osoby biblijnej, o której już wiadomo, że w życiu ziemskim stała się godnym świadkiem Chrystusa i świątynią Ducha Świętego. Ten święty patron powinien stać się dla bierzmowanego pewnym przewodnikiem na drogach wiary oraz być duchowym pośrednikiem w trudzie realizacji zobowiązań sakramentu Bierzmowania.
Człowiek nie rodzi się doskonały w wierze ani automatycznie taki się nie staje. Dojrzewanie w wierze i miłości Chrystusowej wymaga samozaparcia, decyzji pójścia za Chrystusem, Jego przykazaniami i prawdami wiary, a więc nauką ewangeliczną.
Dla kandydata do bierzmowania rolę specjalnych przewodników i odpowiedzialnych za dojrzewanie w wierze pełnią świadkowie tego sakramentu, dlatego Kościół stawia przed świadkiem bierzmowania poważne wymogi kanoniczne.
Świadkiem bierzmowania może być ten, kto:
- Został wskazany przez rodziców lub przyjmującego bierzmowanie,
- Jest osobą w wierze odpowiednią i wyraził intencję pełnienia tego zadania,
- Ukończył 16 lat życia, jest katolikiem bierzmowanym,
- Przyjmuje Eucharystię oraz prowadzi codzienne życie zgodne z wiarą i odpowiednie do podejmowanej funkcji (jest świadkiem Chrystusa),
- Jest wolny od jakiejkolwiek kary kościelnej i nie jest ojcem lub matką bierzmowanego (por. kan. 893 i 874).
Bierzmowany może sobie wybrać tylko jednego świadka, więc nigdy nie może nim być członek niekatolickiej wspólnoty kościelnej.
Bierzmowani mogą poprosić jednego z rodziców chrzestnych, aby podjęli się tego zadania, jeśli od chrztu św. nie utracili kanonicznej zdatności do bycia świadkiem bierzmowanego.
Przygotowanie do bierzmowania
Przygotowanie do bierzmowania realizowane jest w ciągu trzech lat nauki kandydata w szkole podstawowej i obejmuje formację intelektualną i religijno-moralną.
W szkole i w parafii podejmuje się formację religijno-moralną uczniów i wprowadza się ich w działania apostolskie. Przygotowanie to realizuje się w ciągu trzech lat nauki religii w szkole podstawowej oraz w czasie spotkań grupowych organizowanych w parafii zamieszkania kandydata.
Bierzmowanie jest sakramentem wiary, stąd wiara kandydata jest podstawowym kryterium dopuszczenia do bierzmowania. Wiara ta wyraża się:
- W deklaracji przyjęcia sakramentu;
- W systematycznym uczestnictwie w lekcjach religii w szkole i spotkaniach formacyjnych przy parafii zamieszkania;
- W spełnianiu praktyk religijnych: uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej Mszy św.;
- Przystępowanie z okazji pierwszych piątków miesiąca do sakramentu pokuty;
- W udziale w rekolekcjach lub dniu skupienia;
- W nienagannej postawie religijno-moralnej;
- W pozytywnie zdanym egzaminie.
Zaleca się, aby Księża Proboszczowie i Katecheci z pasterską miłością zaangażowali się w dzieło przygotowania młodych do sakramentu bierzmowania i w to przygotowanie włączyli rodziców kandydatów.
Cała zaś wspólnota parafialna niech otoczy modlitewną troską dzieło przygotowania do bierzmowania.
- W każdą niedzielę i święto nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej
- Regularnie na każdy Pierwszy Piątek miesiąca przystępować do Sakramentu pokuty
- Starać się uzyskać jak najlepszą ocenę z religii i opanować obowiązujący materiał z Katechizmu
- Brać udział we wszystkich liturgicznych spotkaniach oraz parafialnej katechezie w grupach (nieobecność usprawiedliwiać)
- Uczestniczyć w rekolekcjach wielkopostnych
- Triduum Paschalnym – całość
- Dając świadectwo wiary uczestniczyć w nabożeństwach: różańcowych, roratach, Gorzkich Żalach, Drodze Krzyżowej, nabożeństwach majowych