ur. 15.02.1956
zm. 17.04.2022
Pogrzeb odbędzie się
w kościele pw. Trójcy Świętej we Włodzieninie
dnia 23 kwietnia 2022 (sobota)
o godz. 10:20 (stacja I) modlitwa przy urnie
o godz. 10:30 okazja do spowiedzi św. i modlitwa różańcowa
o godz. 11:00 Msza św. pogrzebowa
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie…
Trwając w nowennie przed jubileuszem 50-lecia diecezji opolskiej i wdzięczności za wielkie dzieła Boże, które objawiły się w jej historii, wracamy dziś do roku 2005. We Wtorek Wielkanocny odbyła się ostatnia sesja plenarna I Synodu Diecezji Opolskiej, Abp Alfons Nossol nazwał go „trzyletnim zrywem kościoła lokalnego” i zaapelował, aby jego uchwały pomagały nam odważnej iść ku przyszłości. Dokument końcowy synodu zawierał 423 statuty i został rozesłany do wszystkich parafii w diecezji. Wysłano go również depeszą do papieża Jana Pawła II z informacją o zakończeniu prac synodalnych i z życzeniami powrotu do zdrowia. Jednak wkrótce potem stan Ojca Świętego pogorszył się.
2 kwietnia 2005 r. papież Jan Paweł II odszedł do Domu Ojca. Cała Opolszczyzna modliła się w kościołach, na ulicach i w domach. W pochodach pamięci wierni przechodzili ulicami miast i wiosek. W Opolu odbył się wielki marsz pamięci łączący katedrę z kościołem seminaryjno-akademickim. Na Górze św. Anny w nocnym czuwaniu młodych uczestniczyły tysiące osób. Wzdłuż alei Jana Pawła II w Kędzierzynie-Koźlu płonęły znicze, a marsz pamięci był największym zgromadzeniem w dziejach miasta. W Raciborzu przez dwa wieczory przed pogrzebem papieża, na modlitwie na placu nieopodal kościoła farnego, zgromadziło się ponad dziesięć tysięcy osób.
Rok 2005 był – zgodnie z wolą św. Jana Pawła II – Rokiem Eucharystii. W maju i czerwcu w naszej diecezji odbyły się Rejonowe Kongresy Eucharystyczne. „Łatwo można znaleźć się na pustyni duchowej, pustyni samotności i ubóstwa, jeżeli zapomni się o Eucharystii, która jest największym darem nieba” – mówił podczas Kongresu w Opolu abp Alfons Nossol.
Rok 2006 został ogłoszony w diecezji Rokiem Posynodalnym jako czas wdrażania w życie uchwał i wskazań I Synodu Diecezji Opolskiej dla pogłębienia życia religijnego i świadomości kościelnej. Widzialnym znakiem budowania wspólnoty Kościoła w diecezji była konsekracja dwóch nowych świątyń parafialnych: pw. Miłosierdzia Bożego w Prudniku oraz pw. Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła w Kędzierzynie-Koźlu.
W dniach od 15 do 17 czerwca 2007 r. w Kamieniu Śląskim zgromadzili się biskupi polscy na 340. zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski. Miejsce spotkania było nieprzypadkowe, gdyż w tym roku obchodzono 750. rocznicę śmierci św. Jacka Odrowąża. O obecności i wstawiennictwu świętych pochodzących z ziemi opolskiej przypomniała także 30 września 2007 r. wielka uroczystość beatyfikacji Marii Luizy Merkert, śląskiej samarytanki z Nysy, założycielki zgromadzenia Sióstr Elżbietanek. Uroczystości w kościele pw. św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie przewodniczył legat papieski-kard. Jose Saraiva Martins, prefekt Kongregacji ds. Kanonizacyjnych. Ta wspaniała, gotycka świątynia, która jest świadectwem wiary wielu pokoleń Ludu Bożego tej ziemi, w 2009 r. został ogłoszona przez papieża Benedykta XVI bazyliką mniejszą.
W tym samym roku, z uwagi na osiągnięty już wcześniej kanoniczny wiek emerytalny, papież Benedykt XVI przyjął rezygnację abp. Alfonsa Nossola z obowiązków Biskupa Opolskiego. 14 sierpnia 2009 r. ogłoszono decyzję o papieskiej nominacji nowego pasterza naszej diecezji ks. prof. dr. hab Andrzeja Czai. Dwa tygodnie później, 29 sierpnia w katedrze w Opolu odbyły się święcenia nowego biskupa opolskiego Andrzeja Czai oraz jego ingres. W uroczystościach wzięło udział 27 biskupów. Głównym szafarzem święceń był ustępujący z urzędu ks. abp Alfons Nossol, a współkonsekratorami, byli: ks. abp Damian Zimoń – metropolita katowicki oraz ks. bp Jan Wieczorek – biskup gliwicki. Rozpoczął się nowy rozdział w historii diecezji opolskiej, o którym więcej w kolejne niedziele.
Na naszej poprzedzającej złoty jubileusz drodze poprzez dzieje diecezji opolskiej zatrzymujemy się dziś najpierw na roku 1997. Dekretem z dnia 15 sierpnia 1997 r. bp Alfons Nossol przeniósł Wyższe Seminarium Duchowne dwóch siostrzanych diecezji: opolskiej i gliwickiej z Nysy do Opola – do budynku po byłych koszarach wojskowych. Kardynał Ratzinger – późniejszy papież Benedykt XVI, który wziął udział w inauguracji roku akademickiego na Wydziale Teologicznym UO w 2000 r., nawiązując do historii tego budynku powiedział, iż „miejsce to obrazuje mesjańskie proroctwo o przekuciu włóczni na sierpy, a mieczy na lemiesze”. Tam po dziś dzień formują się klerycy, zdobywając również wiedzę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. Wyższe Seminarium Duchowne w Opolu otrzymało drugiego patrona, którą została, obok św. Stanisława biskupa i męczennika, św. Jadwiga Śląska. W jej uroczystość, 16 września 1997r., odbyło się poświęcenie nowych budynków seminaryjnych, m.in. biblioteki Wydziału Teologicznego oraz kościoła seminaryjno-akademickiego, w którym – oprócz liturgii związanych z formacją kapłańską – odbywają się różne uroczystości diecezjalne.
13 czerwca 1999 r. diecezja opolska zyskała trzech orędowników i wspomożycieli. Podczas podróży apostolskiej do Polski papież Jan Paweł II dokonuje w Warszawie beatyfikacji 108 męczenników II wojny światowej. Są wśród nich pochodzący z terenu naszej diecezji: bł. o. Alojzy Liguda z Winowa, bł. o. Józef Cebula z Malni oraz bł. ks. Emil Szramek z Tworkowa. Za swoją niezłomną postawę i świadectwo wiary wszyscy zostali zamordowani w niemieckich obozach koncentracyjnych.
W 1999 r. wierni diecezji opolskiej przeżywali także radość z decyzji papieża Jana Pawła II o podniesieniu swojego pasterza, bp. Alfonsa Nossola, do godności arcybiskupa adpersonam.
W historii przekroczyliśmy próg nowego milenium. Pozostając w przestrzeni formacji przyszłych księży, wspominamy 8 maja 2000 r., kiedy to opolskie Wyższe Seminarium Duchowne świętowało swój jubileusz 50-lecia istnienia i działalności. W roku 2000 odbyły się także liczne pielgrzymki do katedry opolskiej, na które zapraszano poszczególne stany, grupy oraz dekanaty oraz inne wydarzenia milenijne w głównych i lokalnych, ustanowionych z tej okazji sanktuariach.
Niewątpliwie jednak dla całej diecezji ważnym wydarzeniem w kolejnym wieku był I Synod Diecezji Opolskiej, którego prace trwały w latach 2000-2005. Koncentrowały się one głównie wokół parafii, jej problemów, potrzeb i możliwości duszpasterskich, co miało być odpowiedzią na papieskie wezwanie o wzrost świadomości chrześcijańskiej i katolickiej, wytyczając kierunki nowej ewangelizacji. W trakcie prac synodalnych 16 kwietnia 2003 r. diecezja otrzymała radosną wiadomość o nominacji ks. Pawła Stobrawy, wieloletniego wychowawcy alumnów i doświadczonego duszpasterza, na opolskiego biskupa pomocniczego. Bp Paweł przyjął sakrę biskupią 14 maja 2003 r. w kościele świętych Piotra i Pawła w Opolu, gdzie przez 12 lat był proboszczem. Jako motto biskupiej posługi wybrał słowa Zawierzyłem Miłości. I Synod Diecezji Opolskiej zakończył się w Roku Eucharystii, który za inaugurowany został przez papieża Jana Pawła II pod hasłem: Eucharystia – źródło i szczyt życia Kościoła.
Za chwilę staniemy przed tajemnicą tego sakramentu. Zgłębiając historię naszego opolskiego Kościoła, przeżywając III Niedzielę Wielkiego Postu, polecajmy Bogu całą diecezję opolską, szczególnie prosząc za wychowawców i kleryków naszego seminarium oraz tych, którzy przed laty, jak i dziś w szczególny Sposób podejmują synodalne starania w odkrywaniu i porządkowaniu misji wspólnoty Kościoła.
Trwając w nowennie przed Jubileuszem 50-lecia diecezji opolskiej i spoglądając dziś na kolejne karty historii diecezji opolskiej powracamy do roku 1992. Po reorganizacji Kościoła w Polsce, w wyniku powstania diecezji gliwickiej i diecezji kaliskiej, nasza diecezja opolska została nie tylko uszczuplona terytorialnie, ale i personalnie pod względem wiernych i duchowieństwa. Jednak jeszcze w grudniu tego samego roku na biskupa pomocniczego został mianowany ks. prof. Jan Kopiec, który święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1993 r. w Rzymie z rąk papieża Jana Pawła II.
Biskup opolski Alfons Nossol w roku 1993 powołał do istnienia Diecezjalną Fundację Obrony Życia. Była to konkretna odpowiedź na apel papieża Jana Pawła II, aby chronić życia od poczęcia aż do naturalnej śmierci, podejmując działania na rzecz małżeństwa, rodziny, macierzyństwa i ojcostwa. Głównym celem Fundacji stała się ochrona życia nienarodzonych. Aby cel ten zrealizować zdecydowano się utworzyć Dom Samotnej Matki.
10 marca 1994 r. z połączenia Wyższej Szkoły Pedagogicznej oraz opolskiej filii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego został utworzony, przy bardzo mocnym i osobistym zaangażowaniu biskupa opolskiego Alfonsa Nossola. Uniwersytet Opolski z Wydziałem Teologicznym. Tak oto przed młodymi ludźmi otworzyły się nowe horyzonty poszerzania swojej wiedzy, a równocześnie możliwość studiowania „u siebie”, bez konieczności wyjeżdżania i opuszczania swojej małej ojczyzny.
W latach 90. ubiegłego wieku wielkim materialnym przedsięwzięciem było przejęcie ruin zamku w Kamieniu Śląskim, miejscu narodzenia św. Jacka, związanego także z bł. Bronisławą i bł. Czesławem. Dziś jest to perełka w diecezji opolskiej z pięknym sanktuarium św. Jacka, wielkiego Europejczyka, które zostało poświęcone 14 sierpnia 1994 r. Jest to miejsce służące Wydziałowi Teologicznemu Uniwersytetu Opolskiego, miejsce działalności kulturalnej i różnych spotkań o wymiarze międzynarodowym.
Aby przybliżyć wiernym bieżące wydarzenia z diecezji zdecydowano się rozszerzyć dotychczasowy jednostronicowy opolski dodatek Gościa Niedzielnego i w 1995 r. utworzono jego opolski oddział. 16 kwietnia 1995 r. w eterze pojawiła się diecezjalna rozgłośnia, dzisiaj znana jako Radio Doxa, a wtedy Radio Góra św. Anny, później Radio Plus Opole. Czy to w naszym diecezjalnym Radio, czy w dodatku do Gościa, zawsze można było usłyszeć bądź przeczytać o ludziach żyjących na śląskiej ziemi oraz o wydarzeniach regionalnych.
Wielkim wydarzeniem, scalającym naszą wspólnotę diecezjalną, była niewątpliwie druga peregrynacja Obrazu Jasnogórskiego w latach 1995-1996. Nie ma parafii, w której nie zachowałyby się zdjęcia i żywe, radosne wspomnienia procesyjnie oraz tłumnie witanego – przy pięknie udekorowanych domach – pod przewodnictwem biskupa wizerunku Czarnej Madonny.
Rok 1997 przyniósł bolesne doświadczenie wielkiej powodzi znanej jako Powódź Tysiąclecia. Racibórz, Krapkowice, Opole, Nysa, Kędzierzyn-Koźle i wiele innych miejscowości doświadczyły żywiołu wody i tragedii niszczonego dobytku. To także rok, kiedy przy mocnym wsparciu ówczesnego biskupa opolskiego Alfonsa Nossola skutecznie walczono o pozostawienie naszego województwa opolskiego.
Trwając w nowennie przed rozpoczęciem jubileuszu 50-lecia diecezji opolskiej, chcemy dziś przywołać kolejny fragment jej historii, zamknięty w latach 1983-1992. Ogromne znaczenie dla naszej diecezji miała pielgrzymka Jana Pawła lI do Ojczyzny, w czasie której 21 czerwca 1983 r. papież odwiedził Górę Świętej Anny. W czasie tego pobytu Ojciec święty dokonał koronacji obrazu Matki Bożej Opolskiej oraz poświęcenia 65 kamieni węgielnych pod budowę nowych kościołów. Tłumy wiernych na annogórkich błoniach witały tego dnia Ojca Świętego i wraz z nim uczestniczyły w modlitwie Nieszporów.
Tego samego roku staraniem biskupa opolskiego Alfonsa Nossola, w trosce o księży starszych i schorowanych, oddano do użytku Diecezjalny Dom Księży Emerytów, mieszczący się w Opolu przy ulicy kard. Bolesława Kominka, 22 marca 1984 r. naszą diecezję obiegła smutna wiadomość. Wczesnym rankiem w Opolu, po długiej chorobie, zmarł pierwszy opolski biskup pomocniczy Wacław Wycisk. Po ponad roku od jego śmierci, 8 lipca 1985 r. Stolica Apostolska wydała bullę nominującą dwóch nowych biskupów pomocniczych dla naszej diecezji: ks. Jana Bagińskiego i ks. Gerarda Kusza. Sakrę biskupią otrzymali w katedrze opolskiej 15 sierpnia 1985 r., w dniu 40. rocznicy ustanowienia samodzielnej Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego – przyszłej diecezji opolskiej.
Rok 1985 w annałach historii naszej diecezji zapisał się także jako data rozpoczęcia dochodzenia w sprawie beatyfikacji Matki Marii Luizy Merkert, założycielki i pierwszej przełożonej generalnej Sióstr Elżbietanek. W trosce o dobro naszej diecezji w zakresie przechowywania dokumentów i akt historycznych w dniu 25 stycznia 1986 r. zostało erygowanie Archiwum Diecezjalne, a dla utrwalenia i promocji dziedzictwa kulturowego i religijnego naszych ziem – Muzeum Diecezjalne, powołane do istnienia 21 listopada 1987 r..
Rok 1989 przyniósł w naszym kraju, jak i w naszej diecezji, wiele zmian związanych z transformacją ustrojową. Pojawiła się możliwość prowadzenia duszpasterstwa dla wiernych Mniejszości Niemieckiej, z czym powiązane było dzieło duszpasterskiej integracji wiernych całej diecezji. Od 4 czerwca 1989 r. w wielu kościołach naszej diecezji rozpoczęto sprawować dla wiernych liturgię w języku niemieckim.
Tego samego roku, 9 listopada, została powołana do życia Caritas Diecezji Opolskiej, która do tej chwili tworzy na terenie diecezji znane powszechnie stacje opieki i inne struktury pomocowe dla ludzi potrzebujących. Była ona pierwszą Caritas diecezjalną powstałą w Polsce. Dla 50-letniej historii naszej diecezji wielkie znaczenie miała bulla Totus Tuus Poloniae Populus papieża Jana Pawła II z 25 marca 1992 r., która doprowadziła do administracyjnej reorganizacji Kościoła katolickiego w Polsce. W jej konsekwencji została utworzona nowa diecezja – gliwicka, do której włączono 90 parafii i 140 kapłanów z naszej diecezji. Ponadto 15 innych parafii należących dotychczas do diecezji opolskiej zostało przyłączonych do nowo powstałej diecezji kaliskiej. Diecezja gliwicka wraz z diecezją opolską stały się częścią nowo powołanej kościelnej metropolii górnośląskiej z siedzibą w Katowicach. Jej patronem został św. Jacek, dominikanin pochodzący z Kamienia Śląskiego. Dotychczasowi biskupi pomocniczy diecezji opolskiej zostali przeniesieni do Gliwic. Biskup Jan Wieczorek został nowym Biskupem Gliwickim, zaś biskupa Gerarda Kusza mianowano biskupem pomocniczym.