ur. 16.06.1972
zm. 04.03.2022
Pogrzeb odbędzie się
w kościele pw. Trójcy Świętej we Włodzieninie
dnia 07 marca 2022 (poniedziałek)
o godz. 13:20 (stacja I) modlitwa przy trumnie
o godz. 13:30 okazja do spowiedzi św. i modlitwa różańcowa
o godz. 14:00 Msza św. pogrzebowa
Wieczny odpoczynek racz jej dać Panie…
W odkrywaniu kolejnych kart historii naszej diecezji, prezentowanej w przeddzień jubileuszu 50-lecia jej istnienia, wracamy dziś do dnia 28 czerwca 1972 r., kiedy to papież Paweł VI bullą Episcoporum Poloniae coetus powołał do istnienia diecezję opolską, włączając ją do zreorganizowanej metropolii wrocławskiej. Pierwszym biskupem opolskim został dotychczasowy administrator apostolski bp Franciszek Jop.
W okresie rządów biskupa Jopa rozwinęły się wszystkie instytucje diecezjalne, zintensyfikował się kontakt biskupa z kapłanami i wiernymi, zostało wskrzeszonych wiele wspaniałych tradycji, m.in. w 1975 r. powstało Studium Organistowskie w Opolu, którego celem było kształcenie przyszłych muzyków kościelnych.
Dlatego trudnym momentem w historii diecezji był rok 1976, kiedy to 24 września, po długiej chorobie, do wieczności odszedł pierwszy biskup opolski, Pogrzeb biskupa odbył się w opolskiej katedrze, a uroczystościom przewodniczył ówczesny kardynał Karol Wojtyła. Od tego dnia rozpoczął się też czas wzmożonej modlitwy o wybór nowego biskupa opolskiego.
Zgodnie z wolą Ojca Świętego Pawła VI 25 czerwca 1977 r. nowym biskupem Opolskim został mianowany kapłan diecezji opolskiej, urodzony w Brożcu, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ks. Alfons Nossol. Był on drugim biskupem diecezji opolskiej, zaś pierwszym wybranym spośród prezbiterium Kościoła opolskiego. Biskup nominat przyjął sakrę biskupią i odbył ingres do katedry opolskiej 17 sierpnia 1977 r. Głównym konsekratorem był kardynał Stefan Wyszyński – Prymas Polski, a współkonsekratorami – abp Henryk Gulbinowicz, metropolita wrocławski oraz opolski biskup pomocniczy Antoni Adamiuk. Biskupie zawołanie, które od początku biskupiej posługi nowego Biskupa Opolskiego określało jego duszpasterską aktywność i dalsze teologiczne dociekania, stanowiły słowa: Veriatem facere in caritate – Czynić prawdę w miłości.
W pierwszych latach posługi biskup Alfons Nossol powołał do istnienia w Opolu Studium Teologiczno-Duszpasterskie kształcące przyszłych katechetów. 16 października 1977 r. reaktywował Wydawnictwo Świętego Krzyża.
12 czerwca 1981 r. diecezja opolska otrzymała nowego biskupa pomocniczego. Został nim ks. Jan Wieczorek, doświadczony duszpasterz i wykładowca. Biskup nominat święcenia biskupie przyjął 16 sierpnia 1981 r. na Górze Świętej Anny z rąk biskupa opolskiego Alfonsa Nossola.
W tym samym czasie, w roku 1981, z inicjatywy biskupa Alfonsa Nossola, pierwsza grupa opolskich kapłanów wyruszyła na misje ad gentes, aby głosić Chrystusa na krańcach świata.
Do ciekawszych wydarzeń lat 80. historii naszego lokalnego Kościoła należy zaliczyć także pobyt na jej terenie w czerwcu 1983 r. kardynała Józefa Ratzingera- prefekta Kongregacji Nauki Wiary, późniejszego papieża Benedykta XVI. Kardynał Ratzinger wziął wtedy udział m.in. w dorocznej pielgrzymce mężczyzn i młodzieńców na Górze Świętej Anny oraz dokonał poświęcenia kamienia węgielnego kościoła w Choruli. Czerwiec 1983 r. to wreszcie czas historycznej wizyty papieża Jana Pawła II na Górze św. Anny, do której wrócimy w przyszłą niedzielę.
Kontynuujemy rozpoczętą przed tygodniem nowennę przed inauguracją 50-lecia diecezji opolskiej. Zatrzymujemy się dziś na kolejnych kartach historii Administracji Apostolskiej Śląska Opolskiego. Wracamy do roku 1957. W rodzących się strukturach Kościoła lokalnego na ziemi Śląska Opolskiego działało już Wyższe Seminarium Duchowne Śląska Opolskiego w Nysie. Nowo wyświęcani kapłani podejmowali pracę duszpasterską i otaczali sakramentalną posługą wiernych. Nad wszystkim z troską pasterską czuwał bp Franciszek Jop.
Ogrom pracy duszpasterskiej wymagał jednak, aby bp. Jopa wsparli w posłudze biskupi pomocniczy. W związku z tym, w listopadzie i 1958 r. została ogłoszona nominacja ks. Wacława Wyciska na urząd biskupa pomocniczego, a w maju 1959 r. na ten urząd powołano także ks. Henryka Grzondziela.
Biskup Wacław Wycisk już przed swoją sakrą pełnił wiele ważnych funkcji. Ten wyświęcony w 1936 r. kapłan pracował najpierw jako wikariusz parafialny w Oleśnie, a potem w Bytomiu. Po wojnie został mianowany notariuszem dla Administracji Opolskiej przy jednoczesnym pełnieniu obowiązków wikariusza parafialnego oraz kapelana szpitala. Potrzeby przyszłej diecezji wymagały jednak tego, aby ks. Wycisk zdobył wykształcenie z zakresu prawa kanonicznego, dlatego został skierowany na studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tak przygotowany, ks. Wycisk podjął obowiązki oficjała Sądu Biskupiego. Obowiązki te pełnił aż do momentu sakry biskupiej. Biskup Wycisk, choć formalnie ustanowiony biskupem pomocniczym gnieźnieńskim, faktycznie posługę swoją pełnił na terenie Śląska Opolskiego.
Ks. Henryk Grzondziel został powołany na urząd biskupa pomocniczego w czasie, kiedy pełnił posługę proboszcza w jednej z opolskich parafii. Wcześniej kapłańskie powołanie realizował jako profesor wrocławskiego seminarium, ojciec duchowny alumnów, a później jako wikariusz generalny oraz proboszcz.
Administracja Opolska pod przewodnictwem biskupów i kapłanów rozwijała się nie tylko administracyjne i strukturalnie, lecz nade wszystko duchowo. Ważnym wydarzeniem była pierwsza peregrynacja kopii Obrazu Jasnogórskiego, która przypadła na lata 1964-1966. Ta ważna dla całego kraju duszpasterska inicjatywa stała się również dla rodzącej się diecezji wydarzeniem o charakterze duchowym i wspólnotowym. Rzesze wiernych i kapłanów gromadziło się w kościołach na wspólnej modlitwie. W ten sposób Kościół na ziemiach Śląska Opolskiego coraz mocniej wpisywał się w życie Kościoła w Polsce, budując wspólną tożsamość opartą m.in. na kulcie maryjnym.
Szczególnym wydarzeniem dla umocnienia tej tożsamości były również obchody Milenium Chrztu Polski, które w dniach 13-14 sierpnia 1966 r. odbywały się w Opolu i Kamieniu Śląskim. Ideą kardynała Wyszyńskiego było, aby uroczystości milenijne, oprócz wydarzeń centralnych, miały również swój wymiar lokalny; stało się więc tak i na ziemiach przyszłej diecezji opolskiej.
Podejmowane inicjatywy duchowe i administracyjne, żywotność Kościoła i sytuacja polityczna doprowadziły do nominacji 25 maja 1967 r. biskupa Franciszka Jopa na administratora apostolskiego ad nutum Sancte Sedis, a więc bezpośrednio podlegającego Stolicy Apostolskiej, co było wyrazem dążenia Watykanu do ustanowienia na tych terenach pełnoprawnej diecezji.
Rok 1970 przyniósł kolejną nominację biskupią. Nowym biskupem pomocniczym został mianowany dotychczasowy kanclerz ks. Antoni Adamiuk. Tak ukształtowane struktury i życie duchowe, które owocnie i dynamicznie rozwijały się na ziemiach Śląska Opolskiego, doprowadziły do przełomowej decyzji Stolicy Apostolskiej. 28 czerwca 1972 r. papież Paweł VI ogłosił bullę, w której jednym z postanowień było utworzenie diecezji opolskiej i włączenie jej do metropolii wrocławskiej.
Dzisiaj rozpoczynamy nowennę niedziel przed rozpoczęciem jubileuszu diecezji opolskiej. Przygotowując się do tego wydarzenia przez dziewięć kolejnych niedziel, chcemy za-i prosić Was, Najmilsi, do poznania i historii powstałej przed 50 laty diecezji opolskiej i okoliczności, które i doprowadziły do jej utworzenia, jak ; również do wspólnej modlitwy w czasie niedzielnej Eucharystii oraz popołudniowego nabożeństwa. Będziemy i prosić Boga, byśmy dzięki Jego łasce i jako wspólnota Kościoła lokalnego, zawsze podążali razem i wiernie za i Jezusem, tworząc otwartą i służebną wspólnotę wiary.
Zgłębiając początki historii naszej diecezji, trzeba sięgnąć do roku 1945. W nieco ponad trzy miesiące po zakończeniu w Europie działań wojennych, dokładnie 25 lat od Cudu nad Wisłą, 15 sierpnia 1945 r., w kontekście nowej rzeczywistości polityczno-narodowościowej na naszych ziemiach, decyzją papieża Piusa XII powołano Administrację Apostolską Śląska Opolskiego. Był to początek długotrwałego procesu kształtowania się administracji kościelnej na ziemiach zachodniej Polski. Warto nadmienić, że administratury apostolskie powstają zazwyczaj na terenach misyjnych lub terenach gdzie przebieg granic państwowych nie jest jeszcze do końca uregulowany odpowiednimi traktatami – tak było na ziemi Śląska Opolskiego. Zatem narodziny naszej diecezji należy wiązać z tym burzliwym okresem w dziejach ludzkości jakim była II wojna światowa oraz z jej przykrymi konsekwencjami takimi jak i bieda, zniszczenia wojenne, zmiany dotychczasowych granic i przesiedlenia tysięcy ludzi.
W powojennych latach, obok odbudowy murów wielu domostw i świątyń, czymś niemniej istotnym było odbudowanie ludzkiej godności, poczucia międzyludzkiej wspólnoty i przynależności religijnej. Tego zadania jako pierwszy podjął się ks. Bolesław Kominek, którego kard. August Hlond mianował administratorem apostolskim Śląska Opolskiego. We wrześniu 1945 r. ks. Bolesław Kominek odbył ingres do kościoła pw. Podwyższenia Krzyża św. w Opolu, który od tej pory zaczął pełnić funkcję katedry. Administrator Apostolski w latach powojennej zawieruchy troszczył się o odbudowę zniszczonych świątyń i klasztorów. Chrześcijanie tamtych nie zapomnieli również o odbudowie szkół, domów starców i pełnieniu licznych dzieł miłosierdzia, które miały przyczynić się do ukazania piękna chrześcijańskiego życia.
Z inicjatywy ks. Bolesława Kominka powstała Drukarnia i Wydawnictwo Świętego Krzyża w Opolu, jak również Księgarnia św. Krzyża. Dzięki niej Dobra Nowina o zbawieniu mogła odtąd szybciej i lepiej docierać do wielu osób.
O tym. jak ważna jest misia Drukami i Wydawnictwa Świętego Krzyża, może świadczyć chociażby fakt, że przez wszystkie lata swej działalności rozdysponowała 5 min sztuk modlitewników „Droga do nieba”, z których do dziś korzystamy w naszych wspólnotach parafialnych.
Kimś, bez kogo trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie Kościoła, są osoby duchowne. Dlatego 15 sierpnia 1949 r. erygowano w Opolu Wyższe Seminarium Duchowne, które po 3 latach zostało przeniesione do Nysy. To w nim poprzez formację duchową i intelektualną dorastali przyszli kapłani.
Lata 1945-1956 to także okres wielkiej nienawiści ateistycznego aparatu komunistycznego wobec Kościoła. W roku 1951 zmuszono do ustąpienia z urzędu ks. Bolesława Kominka, a w jego miejsce powołano przychylnego komunistom ks. Emila Kobierzyckiego. Władze ingerowały we wszelką działalność Kościoła; inwigilowano duchowieństwo, wypędzano proboszczów z ich parafii, zamykano klasztory, a siostry zakonne wysiedlano do obozów pracy. Ponadto znacjonalizowano Drukarnię i Wydawnictwo św. Krzyża. W tym okresie od października 1954r do października 1955 r., na terytorium naszej diecezji (w Prudniku) przebywał internowany ks. kard. Stefan Wyszyński.
Ostatecznie, dzięki Bożej Opatrzności, wierze i odwadze wielu ludzi, kształtujący się Kościół opolski przetrwał lata ucisku i 16 grudnia 1956 r. na polecenie papieża Piusa XII przybył z Sandomierza na nasze ziemie ks. bp Franciszek Jop, który odtąd pasterzował na opolskiej ziemi.
W uroczystość Objawienia Pańskiego, 6 stycznia, biskup opolski Andrzej Czaja oficjalnie zapowiedział obchody Złotego Jubileuszu Diecezji Opolskiej, które rozpoczną się 14 kwietnia, w Wielki Czwartek, podczas Mszy Krzyżma. Obchody potrwają do uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata i będą przebiegać pod hasłem „Bliżej Boga-Człowieka”.
Modlitewną formą przygotowania do tych obchodów jest Nowenna niedziel, która potrwa od 13 lutego do 10 kwietnia. – To będzie 9 niedziel modlitwy za Kościół i o owocne przeżycie jubileuszu – zapowiada bp Andrzej Czaja.
Celem tej nowenny, która ma być przeżywana w parafiach, jest przygotowanie diecezjalnej wspólnoty do godnego przeżycia zbliżającego się czasu łaski i odważnego czerpania z jego owoców. Jest to też, jak zapewnia bp Andrzej Czaja, okazja do budzenia nadziei i podejmowania wysiłków, aby z szacunkiem dla przeszłości kreować przyszłość, zawierzając ją Bożej opatrzności.
Nowenna będzie czasem wspólnej modlitwy, ale i okazją do zapoznania się z historią Kościoła na opolskiej ziemi, zarówno po formalnym utworzeniu diecezji, jak i w latach wcześniejszych.
– Zachęcam do podjęcia wysiłku lepszego poznawania Kościoła opolskiego. Zwłaszcza mam na myśli poznawanie wielkiego dobra, które jest w naszym Kościele. Nieraz mamy wrażenie, jakby w Kościele było samo zło, bo taki obraz kreują niektóre media, a przecież jest tak wiele dobrych dzieł – mówi bp Czaja.